Nie przegap

Mam nadzieję, że nikt z czytelników nie będzie zawiedziony, jeśli wypowiem się w formie dla mnie wygodnej i bliskiej skórze - wierszem.

Nie przegap

Jestem teraz zbyt szczęśliwy

by pisać wiersz. Przez dom

przewijają się goście i kotlety,

muzyka Corellego i Niny Simone.

Książki czekają na półki,

półki – na regał, regał – na mnie,

na mnie – żona. Ja na nią.

Patrzę i słucham jej, by myśleć,

w ogóle uświęcić część głowy,

oddzielić na stałe i

napawać się smutnymi piosenkami,

że to nie o mnie – te rozstania,

że tęsknić – to tylko piruet wskazówek,

a nie rozdzierające, rozlane mleko

i głupie przysłowie na dokładkę.

Wszyscy przegrani świata

wołają do mnie kompozycjami

atramentu, strun i pigmentów,

na tym poziomie genialnego łaknienia,

którego dziś osiągnąć nie zdołam.

Modlę się więc o horyzont, by

dostrzec złą minę do złej gry.

Słyszę: nie przegap

kubka namiętności do połowy pustego,

miski po zupie pustej zupełnie,

tamy z porysowanym życiorysem...

Tak, być może nigdy

nie będzie ci dane urzec człowieka

usługą, uklęknięciem, babraniem się.

Tym bardziej nie przegap chwili.

Może jednak zdarzy się szansa,

by się stać największym-najmniejszym,

może, a jeśli już,

wówczas zapomnisz, że czekałeś.