Zadowolony

Schody ruchome to nie najlepsze miejsce na rozmowę. Ale to on zaczął:

- I jak?

- Co jak?

- Może zamknij na chwilę tę książkę.

- Może i zamknę, ale wtedy...

- No...

- Wtedy zaczniesz zadawać trudne pytania.

- Trudne, bo nie potrafisz odpowiedzieć, czy trudne bo nie chcesz odpowiadać?

- Nie spodziewałem się po tobie takich figur retorycznych. - Odparłem wymijająco. - Nie chcę odpowiadać. Ale oczywiście... chcę, bo wiem, że to będzie dobre. Odpowiem.

- Dziękuję, że dajesz mi chwilę.

- Och, przestań. Dla ciebie zawsze.

- Czyżby?

- Masz żal?

- Nie. Ja bardzo rzadko mam żal.

- Rozumiem. Można się tego domyślać.

- Chciałem zapytać, czy jesteś zadowolony.

- Zadowolony z czego?

- Że tak jedziesz tymi schodami, tym metrem i sobie czytasz?

- No, jestem. Zawsze chciałem czytać książki.

- Wiem.

- I nigdy mi nie starczało na to czasu.

- Wiem.

- A teraz mam pracę, do której jeżdżę i sobie kupuję bilet i czytam. Jest fajnie.

- To super.

- To źle?

- Nie, przecież...

- Wiem, tego nie powiedziałeś. Ja też tak nie uważam.

- Kocham cię.

- Wiem.

- Ale czy jesteś zadowolony?

- Jest podtekst?

- Oczywiście.

- Cóż to właściwie znaczy? - Zastanowiłem się chwilę. - Z życia można być zadowolonym, bo...

- No?

- Bo się czyta książkę... A choćby.

- I co jeszcze?

- Tak, jestem zadowolony. Z tego wszystkiego, co mam. Tak, jestem wdzięczny, jak trzeba.

- Jak trzeba?

- Ty wiesz najlepiej. Ty sam mnie tego uczyłeś.

- Prawda. Ale czy naprawdę jesteś zadowolony?

- Czemu drążysz? Z tego nigdy nie można być do końca zadowolonym. Z tego, co jest moje: ten czas i taki a nie inny dom, taka a nie inna praca, moje rzeczy, moje oszczędności i tak dalej. Przecież zawsze można więcej. A cieszyć się z tego, co się ma - to tylko początek, to wierzchołek góry lodowej, to nie jest istota zadowolenia.

- A więc?

- Czuję, do czego zmierzasz.

- Do czego?

- Tak naprawdę pytasz, czy jestem zadowolony z tego, co daję, a nie z tego, co mam. Mam zresztą od ciebie.

- Bystrzak.

- Przestań.

- Serio.

- Nie do końca zadowolony, ale tak. Właściwie tak, cieszę się.

- Nie do końca?

- Tak, mógłbym więcej dawać i więcej się z tego cieszyć.

- Dziękuję.

- Za co?

- Za szczerość.

- To ja dziękuję.

- Hm?

- Za cenną myśl.

- To tylko myśl, mój drogi.

- Racja. A czy coś z tym zrobię? Na razie widzę, że jakoś brak mi serca na więcej.

- Chodź ze mną. Zaglądaj do mnie.

- I?

- Dodam ci serca.

- Eh, no... ja wiem. Ja nawet tęsknię za tym. Ale nie pytaj mnie dziś o to.

- W porządku.

- A... - Zawahałem się.

- Tak?

- To nie będzie głupie, jak to wszystko napiszę na blogu?

- Nie. - Zaśmiał się. - Napisz sobie.

- Dziękuję. - Chwilę jeszcze medytowałem. - Mogę wrócić do książki?

- Tak, jasne.