Zazdrość

- Kochaj żonę. - Mówili. - To najlepsze, co możesz zrobić dla waszych dzieci. - Mówili. Tyle teorii. A w praktyce...

Czasem się droczymy z dziećmi.

- Moja Ula! - Mówi A. i przytula mocno U.

- Nie, bo moja! - Mówię ja i próbuję U. wyciągnąć z objęć mamy.

- A właśnie, że moja. - A. nie ustępuje.

- Nie, bo moja. - Upieram się.

I tak, śmiejąc się z zabawy, ciągniemy ją do momentu, aż rozbawienie córki, to jest "przedmiotu" naszej "sprzeczki", zacznie mieszać się z jakimś rozżaleniem na serio.

- Nie, taty nie! Mamy! - Rozkazuje. Wtedy wkracza Fi., wdrapując się na nas albo już wciskając pomiędzy.

- Kłóćcie się o mnie! O mnie!

- Mój Filemon! - Teraz A. tuli synka.

- Nie, bo mój! - Fi., w przeciwieństwie do siostry, trzyma fason. Zadowolony przekonuje:

- Mamo, ty mnie wygraj! - Ale wtedy U. jednak znów chce być w centrum uwagi.

Całkiem na serio nie pozwoli mi też przyzwoicie a porządnie przytulić A., kiedy leżymy. Wówczas staje się jak ta igła, którą wciśniesz wszędzie - byle tylko rozdzielić rodziców, a właściwie dobrać się do mamy.

- Ula, czy ja mam sobie pójść? - Pytam w swoim stylu. Lubuję się w sokratejskim, tzw. elenktycznym obnażaniu absurdów dziecięcej logiki i przekonań przez proste zadawanie pytań.

- Tak! - Twierdzi U.

- A więc nie mogę przytulać mamy?

- Tak!

- A mogę przytulać mamę, kiedy mama będzie przytulać ciebie?

- Tak. - Przyznaje uspokojona, w ramionach rodzicielki. Ja lokuję się przy plecach A.

Czasem też, kiedy jedziemy we czwórkę i zaparkujemy samochód, lubię całować A., zanim otworzę drzwi. Właściwie... lubimy się całować. Dziś Fi. zastosował wobec nas broń ze swego codziennego słownika:

- Koniec czasu!

- Koniec całowania? - Uściślam.

- Tak, koniec całowania.

- Nie możemy się całować?

- W samochodzie nie można się całować.

- A gdzie można?

- Całowanie jest w sypialni.

W dziesiątkę.