Dzieciodisco

Widzę, że A. siedzi na ławce pod sklepem. I że pokazuje palcem i mógłbym czytać z ruchu ust, gdyby to nie było trzydzieści metrów: "zobaczcie, tata idzie". I biegnie do mnie U., no i Fi. jedzie na nieodłącznej hulajnodze.

— Kupiliśmy figi!!! – Emocjonuje się U.

— Tak? To wspaniale.

— Chcesz jedną. – Proponuje A.

— Nie, dziękuję, właśnie zakładam rękawiczki. To jak było?

— A, nieźle. Dopiero odebrałam twojego smsa.

— ...że przegapiłem naszą stację?

— Tak, i przewróciłam oczami: typowy Jaś. 

— Bo właśnie pisałem na telefonie bloga i dlatego tak. – Zaśmiałem się, a A. objęła mnie mocno. Ruszyliśmy dalej do domu, a Fi. hulajnogą skrobał mi marchewki.

— Najlepsze, opowiem ci, jak już wyszłam z Filem z szatni, to poszłam na ten niby dziedziniec szkolny, bo myślałam, że to jakieś zajęcia taneczne. A to bal przebierańców...

— I chłopiec mnie przewrócił! – Wtrąca U. z żalem, z oburzeniem wręcz.

— Tak, jakiś chłopiec wybiegł zza rogu i wpadł na Ulę, i ją przewrócił.

— Typowe dziecko... – Burknąłem z przekąsem.

— A najgorsze było wiesz, co?

— No.

— Że tam leciały te wszystkie kawałki: "przez twe oczy zielone zielone..."

— "...się zesrałem". – Dokończyłem frazę na złość Zenkowi M. – O, nie. To jak w "Nieściszalnych", w tym filmie, pamiętasz? "Zobacz, to miasto jest pełne gównianej muzyki, musimy coś z tym zrobić".

— A, tak. Ale czy już nie ma innych skocznych kawałków do tańca? Chociażby już ten Daft Punk.

— Co? 

— Oj, nic takiego, ale na pewno to słyszałeś. I jeszcze jedno było straszne, że te dzieciaki tak to chwytają w lot.

— A, no oczywiście, że tak!

— Niby to tak dla żartu...

— Ja myślę, że dzieci za bardzo nie odróżniają. Zresztą przychodzi taki moment, nawet nie wiesz kiedy, że kończy się żart, a zaczyna się serio. O ile na balu przebierańców cokolwiek jest serio. To jest ten sam moment, kiedy tracisz...

— Co?

— Bo ja wiem? Godność? Ha, ha, ha.

— Aż tak to nie...

— Aż tak nie?