Przesada

Fi. przynosi mi nożyk do papieru. Jego rękojeść jest przezroczysta, a w środku w płynie zatopiona blaszka - balon, który na tle drzew i nieba unosi się lub opada. Rękojeść można odkręcić od plastikowego nożyka.

- Tato, odczepisz to?

- To jest pamiątka mamy i prosiła tego nie rozdzielać, prawda?

- E, tato.

- Ja tam nie wiem, co znaczy "e". Albo "e, tato". Może: "e, tato, ja chcę pić". Albo: "e, tato, poczytaj mi". Tak?

- E, przesada.

- Ale co przesada?

- No tato, ja chcę to rozłączyć. Rozłącz mi.

- No dobra, rozłączę, ale tylko na chwilę. Jak się pobawisz, to złączę znowu i schowam. Bo to nie do zabawy, to pamiątka mamy i nie chciała, żebyście się nią bawili.

- Tato, nie! Przesada!

- Wcale nie przesada. Już nieraz coś się wam połamało i musiałem sklejać, prawda?

- Przesada!

- Chcesz udawać, że mama nic takiego nie mówiła?

- Tato, wiem już. Ta część to będzie mamy pamiątka, a ta druga z balonem - moja pamiątka.

- Ha ha. No, śmiesznie kombinujesz. Zapytasz mamy, jak wróci z koncertu. Ale pewnie się nie zgodzi.

- E, tato, przesadzasz!

- Płot przesadzam?

- Nie, przesadzasz, że się nie zgodzi...

- Zobaczymy...

Tymczasem U. zrobiła siku i chce za to nagrodę. 

- No to którego chcesz żelka?

- Żółtego. - Z przekonaniem odpowiada. Ja wyjmuję dwa. Oba żółte, ale jeden zielonkawy, drugi bardziej pomarańczowy. Niech sobie wybierze. Nie chcę afery.

- To który jest ten naprawdę żółty?

- Y, ten. -  Odpowiada, po czym bierze dwa.

- Hej, nie miałaś wziąć dwóch. - Protestuję. U. już ucieka ze zdobyczą. - Ja cię dogonię, oddawaj. - Jeszcze jest zabawnie, U. się śmieje. - Ulciu, proszę, oddaj jednego, a jednego sobie zjedz. Przecież przyszłaś po jednego.

- Nie oddam.

- No, oddaj.

- Nie.

- Oddawaj.

- Ja chcę dwa. 

- Ale jeden dasz Filowi, on też powinien wcześniej nagrodę dostać.

- Nie... - Ale jest już za późno, odebrałem z jej rączki ten jeden i ukradkiem dałem Fi. 

Opowiadam historię A., gdy już wróciła. Żona się śmieje...

- E, przesada. Bo ja jej czasem daję dwa...