Zjadam

Uwaga, tato zjadam! - Fi. włącza ostry alarm. - "O nie!" - Myślę. - "Znowu ta zabawa". - Zabawa, która pomaga zachęcać dzieci do jedzenia. Oboje ją bardzo lubią - "nie wolno" im jeść. Trzeba się na niby denerwować i protestować głośno, jak najgoręcej na każdy kęs. A oni na przekór i z zadowoleniem pochłaniają z talerza prawie wszystko.

Teraz jedzą chętnie, a mi już się to trochę znudziło, więc proponuję co innego.

- Filu, nie będę się w to bawił, bo mi akurat to się podoba, że zjadasz. - Odkrywam karty. - Ale kromka chleba może mieć o tym zgoła odmienne zdanie. - I zaczynam głosem małej myszy: - Nie gryź, nie... Nie gryź mnie, ani się waż, nie, auć! - Zęby Fi. zatapiają się w chlebie.
- O, nie! - Tym razem A. wzdycha. - Znowu ta straszna zabawa, nie chcę tego nawet słuchać. - I wychodzi. A teraz dopiero jest najlepsze, chlebek woła i charczy:
- NIE! Boli, eee, au, bleegrh, ooaupchyrfpleee... - Mówiący pokarm już przeżuty, Fi. się śmieje. 

Potem to samo powtarzam dla U. i znów dla Fi., i tak z pięć razy. W końcu muszę wyjść za potrzebą. Fi. klepie w krawędź kromki, w chlebową skórkę. - Pogłaskałem go po policzku, tato. Tato, jeszcze zostało trochę dziecka-chlebka!
- Myślisz, że to jest dziecko-chlebek? A może dorosły-chlebek?
- Dla mnie, tato, to jest dziecko-chlebek.

A. mówi, że to jej przypomina historię z Opowieści z Narni (the Silver Chair), kiedy dzieci, oszukane przez wiedźmę, trafiają do siedziby olbrzymów na Święto Jesieni, czyli... jedzenia ludzi - nieświadomi śmiertelnego zagrożenia. Olbrzymi zdziwili się, ale też ucieszyli i okazali im jak najlepszą gościnność. "Thery're dear little things at that age, it seems almost a pity" - powiedziała olbrzymka do małej Jill, która wypytywała o Święto. - "Nie, nie jedz mnie będę dla ciebie twardy i niedobry!" - Podsłuchane słowa dają im w końcu do myślenia i skłaniają do ucieczki.

Dziecko-chlebek nie ucieknie. Ciekawe tylko, co im da do myślenia. Aż boję się sprawdzać. Ale zjedli? Zjedli. No, to najważniejsze.