Psychopata

- Nie chcę!

- Ale pojeździmy na hulajnodze, tak jak chcesz, tylko za chwilę.

- Nie chcę za chwilę!

- Przejedziemy tylko kilka minut samochodem...

- Nie chcę samochodem!

- ...na ten plac zabaw, gdzie jest długa kręcona zjeżdżalnia.

- Nie chcę kręcona zjeżdżalnia! - U. pod drzwiami samochodu, pada teatralnie na kolana, na twarz. Allah Allah, łzy na asfalt. Podnoszę ją, próbuję pocieszyć. Wywija się, wygina w chiński pałąk. Wkładam ją do auta. Tam znów na kolana padła. 

- No, Ula, jak będziesz tak się wściekać, to daleko nie zajdziemy. - Czekam.

Czekam.

- Tato, czy możesz pocieszyć Ulę?

- Mogę, Filu, tylko ona się... - Usiłuję znów podnieść dziewczynkę-furię. - ...nie pozwala pocieszyć. - Teraz już trzeba coś zdecydować.
Tym razem nie jestem zmuszony na siłę przypinać pasami do fotelika. Mam alternatywę i z całą bezwzględnością przedstawiam ją córeczce najukochańszej, wściekłej, pięknej: - Ulciu, jedziesz z nami, czy wracasz do domu?

Tak, pojechałem w końcu z samym Fi. Może i dobrze. Zaparkowaliśmy. Szybkim krokiem podążałem za nim na hulajnodze. Raz, dwa i już z parkingu na plac zabaw. Fi. znów na swoją ulubioną wieżę-zjeżdżalnię. Było jednak inaczej niż wczoraj i przedwczoraj. Po pierwsze, nie zmęczyłem ani pilnowaniem dzieci w metrze, ani ciągnieniem przyczepki rowerowej. Po drugie, wiał wiatr, skutecznie odpędzając komary. Po trzecie, nie wyciągałem z kieszeni telefonu. Po czwarte, nie było U. Mogłem więc spokojnie towarzyszyć Fi. - tu go pochwalić, tu pogratulować, tu dla żartu postraszyć i pogonić, tu pomóc się wspiąć, tu... po prostu być z. Wreszcie mogłem też zwyczajnie posiedzieć na ławce, na huśtawce, na ziemi. Bez laptopa, tabletu, telefonu, gazety. Jak jakiś psychopata (parafrazując dowcip o facecie, który przyszedł do kawiarni... napić się kawy i pogapić przez okno, podumać).

Patrzyłem na drzewa i ich listki kołyszące się na wietrze i nuciłem sobie z pamięci jeden z najpiękniejszych fragmentów w polskiej piosence:

Czy słyszałeś, ach, mój Panie Boże
Jak jest pięknie wiosną nad Popradem?  
Gdy w milczeniu twarz przy twarzy
Trwają sobą zachwycone
A wiatr liście wierzbinowe
Jak odwraca, jak rozgarnia
To na ciemną, to na jasną
Srebrną liści stronę Westchnie Pan Bóg, już to słyszę
Westchnie, powie: Ach, podobno
Tak słyszałem... 

(Moja obrona, Leszek Długosz) 

Wtem przybiegł Fi. 

- Tato, a może byś zjechał ze mną?

- No, nie wiem, czy nie jestem za duży. - Odrzekłem podnosząc się z siedzenia.

- Nie jesteś.

- No, skoro tak mówisz... - Wdrapaliśmy się na szczyt wieży - wysokość drugiego piętra i stamtąd do rury. I po raz wtóry - bury - dotarło do mnie coś, co dzieci mają niesamowitego, a co my - dorośli, tzn. odpowiedzialni i obowiązkowi - chwytamy tylko ledwo, ledwo w przebłyskach genialnych: że można tak robić coś, cokolwiek, nie bacząc na to, czy to słuszne i praktyczne. Po prostu dla zabawy. Po prostu jakby czas nie istniał, ale tylko trzy wymiary: miło, śmiesznie, ciekawie.