Wyliczanka

- Zosiu! Zooosiuu! - Krzyk U. niesie się po cmentarzu.

- Czekaj, Ula, prababcia i tak cię nie usłyszy. Siedzi za daleko. Powiem ci, kiedy będziesz mogła krzyczeć. Wychodzimy na główną aleję, widzę: siedzi. - O, patrz, jest, możesz wołać.

- Zosiaaa! - U. krzyczy, że umarłego mogłoby obudzić. Teraz razem idziemy...

Czekamy w aucie jeszcze na An.

- Jedziemy? - Pytam.

- Nie! - Mówi U.

- A dlaczego? - Badam czujność.

- Czekamy na babcię Anię! - Tłumaczy Fi.

- Och, a bez Ani wracać nie możemy?

- Nie! - U. bez wątpliwości. Fi. z nudów zaczyna jakąś piosenkę- nie piosenkę. Męczące.

A pamiętacie to? "Siedzi baba na cmentarzu..."

- ... moczy nogi w kałamarzu... - Podchwycił Fi.

- I co dalej, Ula?

- ...Przyszedł duch, babę w brzuch... - Daje U.

- Baba fik, a duch znikł! - Kończy Fi.

- No, chyba ten wierszyk lubicie... - I zaraz się rozkręcają, i już jedno przez drugie... A ja się wychylam, zerkam, gdzie An. Przychodzi.

Siadam znów za kółkiem. Zo. dopytuje:

- To co oni mówią?

- A tak, mogłaś nie usłyszeć, bo trochę niewyraźnie. To taka wyliczanka. - Teraz ja recytuję.

- Aaa ha ha. To ja myślałam, że to o mnie,  no bo siedzi baba na cmentarzu..., a dalej już nie rozumiałam. A ja na tej ławce siedziałam...

I śmiejemy się, i wracamy. Akurat lunęło. Przyszedł duch i nas chlust. Przedtem zdążyliśmy być na czterech grobach. Po drodze plebiscyt na najśmieszniejsze nazwisko wygrał mój imiennik: Jan... Nietubyć. Ale mówiąc serio, to jedyne nazwisko adekwatne. No bo facet - fik, a duch jego - (stąd) znikł. Jak to jest napisane: "świat przemija wraz ze swoją pożądliwością, ale kto wypełnia wolę Boga, trwa na wieki" (1J 2:17).